Na današnji dan prije tačno 200 godina rodio se Livije Radivojević kao mlađi brat prosvjetnog dobrotvora Dr. Ljubomira Radivojevića (1818-1895). Livije je vrhunac karijere dosegnuo 1874. godine postavši predsjednikom Stola sedmorice za Kraljevinu Hrvatsku, Slavoniju i Dalmaciju odnosno predsjednikom Vrhovnog suda. Premda je Livije bio „Khuenov Srbin“, u javnosti ondašnje Hrvatske doživljavan je kao „simbol prava i pravde“ jer je kao najviši sudac poništio brojne nezakonite presude sa visokim novčanim globama čiji je cilj bio ušutkavanje vlastima nesklone štampe. U srpskoj se, pak javnosti pozitivna slika o Liviju Radivojeviću uobličila narodnom izrekom „ni po babu, ni po stričevima“.
Inače, sintagma „Khuenovi Srbi“ je nastala u široj javnosti Banske Hrvatske kad su srpski političari, članovi Srpskog kluba u Hrvatskom saboru postali saveznici nepopularnog hrvatskog bana Khuena Hedervaryja. Pred parlamentarne izbore 1884. ban Khuen im je obećao rješavanje najvažnijeg srpskog pitanja – konačnog ozakonjivanja crkveno-školske autonomije, a oni njemu zauzvrat podršku na izborima i u Saboru. Tako je Srpski klub u Saboru, kao dio vladine Narodne stranke, sve do novih izbora 1887. godine bio od presudne važnosti za stvaranje vladine većine. Međutim, potkraj 1880-tih godina se pokazalo da su članovi Srpskog kluba za lojalnost vladi, dobili znatno manje nego što su očekivali. A izvrstan taktičar Khuen u 1890-im se više nije morao osvrtati na srpske zahtijeve.
No, ipak ban Khuen nije u potpunosti iznevjerio Srbe. Godine 1887. Sabor je prihvatio tzv. „Srpski zakon“ čime se priznaje posebna srpska narodnost i pravo na upotrebu ćiriličnog pisma u kraljevinama Hrvatskoj i Slavoniji. Treba reći i da su srpski političari lojalni vladi, za vrijeme banova Mažurnića, Pejačevića i Khuena Hedervaryja, obavljali najistaknutije činovničke funkcije. Tako je uz Livija Radivojevića kao predsjednika najvišeg suda u ondašnjoj Hrvatskoj, Jovan Živković bio podban i šef unutrašnjih poslova, a Nikola Krestić je bio prvi Srbin predsjednik Hrvatskog sabora. Iako ova posljednja dvojica napuštaju te funkcije u godini imenovanja Khuena Hedervaryja za hrvatskog bana. To je i razdoblje u kojem se događaju velike političke prekretnice u Banskoj Hrvatskoj, značajne za Hrvate i Srbe u Hrvatskoj, te Srbe u južnoj Ugarskoj. Naime, priključenjem Vojne krajine 1881. godine Banska Hrvatska udvostručuje svoj teritorij, a udio Srba u Hrvatskoj i Slavoniji se povećava sa 14 posto na 26 posto. Zagreb počinje preuzimati od Srijemskih Karlovaca i Novog Sada vodeću ulogu u cijeloj Monarhiji.
Blistava karijera
Livije Radivojević je rođen 12. juna 1821. godine u Srijemskoj Kamenici pored Dunava. Njegov brat Ljubomir Radivojević bio je poznat dobrotvor srpstva iz čije su se zadužbine financirale izdavačke aktivnosti Srba u Austro-Ugarskoj. Livije i Ljubomir su bili u rodbinskoj vezi sa pakračkim episkopom Sofronijem Radivojevićem i bačkim vladikom Arsenijem Radivojevićem. Osnovnu školu je Livije završio u Petrovaradinu, a gimnaziju je pohađao i maturirao sa odličnim uspjehom u Srijemskim Karlovcima. Filozofiju je zatim slušao u Segedinu, gdje je bio prvi po uspjehu među 149 učenika. Pravo je studirao u Pešti, gdje je 1843. godine odbranio doktorat, a iduće godine položio i advokatski ispit.
Livije je do Mađarske bune radio kao advokat u Sremu, a zatim ulazi u državnu službu. Godine 1848. izabran je tako za predsjednika županijskog sudskog stola u Rumi, a 1853. godine postavljen je u Temišvaru za pomoćnog izvjestioca pri carsko-kraljevskom višem zemaljskom sudu. Tu mu se 1859. godine rodio i sin Nikola, a on je izabran i za počasnog građanina. No, ubrzo je imenovan za vijećnika i izvjestioca Kraljevskog banskog stola u Zagrebu i Hrvatske dvorske kancelarije u Beču. Sve su to, zapravo bile stepenice koje su Livija Radivojevića dovele do predsjednika Vrhovnog suda u Hrvatskoj.
Radivojević je visoku dužnost predsjednika Stola sedmorice obavljao sve do 1891. godine, kada je penzionisan po svojoj molbi. Godine 1899. kada je o Maloj Gospojini u Sremskoj Kamenici osvećivana opravljena pravoslavna crkva, penzioner Livije je u svom domu u Kamenici, ugostio Patrijarha srpskog Georgija Brankovića.
Blistava karijera dokazuje kakav je ugled Livije uživao, i zašto je za njega rečeno da je bio „simbol prava i pravde“. To potvrđuje i priznanje njegovih političkih protivnika okupljenih oko lista „Hrvatsko pravo“. Naime, pripisivane su mu zasluge što je „u Hrvatskoj uopšte moguće izdavati nezavisno opoziciono glasilo“. No, iako je bio visoki državni zvaničnik-činovnik i pravi tajni vladarev savjetnik, to formalno učešće u vlasti, i bliskost sa režimom, koji uglavnom nije bio naklonjen Srbima, nije ga odvojilo od roda.
Aktivan i nakon penzionisanja
Nakon penzionisanja Livije se približava opzicijskoj Srpskoj samostalnoj stranci sa kojom sarađuje radi stvaranja njezine ekonomske organizacije. U toj organizaciji ključnu ulogu tada ima „Srpska banka u Zagrebu“, pa Radivojević postaje prvi njezin počasni predsjednik. „Srpsku banku“ trebao je osigurati i „Privrednik“, gospodarsko društvo i istoimeni list, „Centralna kasa srpskih privrednih zadruga“, te „Savez srpskih zemljoradničkih zadruga u Austro-Ugarskoj“ čiji počasni predsjednik, takođe postaje Radivojević. Treba reći i da je „Srpska banka“ tada bila druga banka po veličini kapitala u Hrvatskoj i središnja srpska banka u Austro-Ugarskoj.
Ekonomska mreža oko „Srpske banke u Zagrebu“ zajedno sa drugim svojim zagrebačkim institucijama, ali i razvijenom pokrajinskom mrežom štedno-kreditnih i seljačkih zadruga postaju krajem prvog desetljeća 20. vijeka prva snažnija srpska sekularna organizacija u Monarhiji sa znatnom financijskom podlogom. Ona zatim postojano utječe na nacionalnu identifikaciju pravoslavnog stanovništva u Hrvatskoj i podiže njihov ekonomski standard.
Livije Radivojević je preminuo u Zagrebu 1903. godine. Više puta je odlikovan, a bio je i nosilac Velekrsta reda Franje Josipa od 1889. godine.
